Van zijn echte naam heet deze in Réunion geboren jongeman Quentin Robert- zoals bij Dylan Bow als “Bawb” uitgesproken wordt, is Rob hier tot “Rawb” verbasterd- maar eigenlijk gaat achter dit etiket een duo schuil. Op een mooie dag, een viertal jaar geleden, besloot Robert dat hij lang genoeg in de fabriek had gewerkt. Hij pakte zijn valies en zijn gitaar en boekte een enkele reis naar Parijs, waar hij algauw de open mic’s en de jams begon af te schuimen en bij zo’n gelegenheid tegen TRKA opbotste.

Die heet voor de burgerlijke stand gewoon Thibault Flory en hij werkte zich enige reputatie bijeen als beatmaker en geluidstechnicus. De twee konden erg goed met elkaar opschieten en trokken dus algauw naar de studio, waar ze in 2018 met een akoestische EP opnamen. Die werd in de clubs behoorlijk goed ontvangen en een rist optredens was het gevolg. Daaruit resulteerden dan weer voldoende centen om een eigen studio in te richten in hartje Parijs, waar de twee heren zelf voor de opnames zorgen, inclusief de begeleidende videoclips, die tegenwoordig flink aanslaan op Youtube.

Nu is er dan we eerste volwaardige CD, waarop het duo tien zelfgeschreven songs en één cover (“Ups & Downs” van hun copain Félix Eline) debiteren in meer dan behoorlijk Engels. De thema’s laten zich raden: jongelui als zij, hebben het over de zorgeloosheid waarvan hun leven doordrongen hoort te zijn, zoals in opener “Come Along” of in de titelsong. Toch is er ook plaats voor het formuleren van bezorgdheden over milieu of de gang van zaken in de hele wereld, die door de mens vakkundig naar de knoppen geholpen wordt, zoals in “Mr. Sun” of “Crazy”.

Op een paar andere songs, worden gastrolletjes vervuld door mensen als Faya Pyd (“New Day”), Ela Mbass (“Beyond Love”) en Soul-J (“Illusions”). Die gasten -ik ken ze helemaal niet, maar kennelijk horen ze bij h”het milieu”- zorgen meteen voor de schaarse flarden Frans in de teksten. Die prettige mix levert al met al een leuke, zomerse plaat op, die het erg goed zou kunnen doen op zomerse feestjes, op voorwaarde dat je er de zon bij denkt: reggae als basis, met knappe beats en doorheen, waarmee de verschillende sub-stijlen verkend worden.

Misschien hadden er wat meer weerhaakjes aan mogen zitten, maar ik stel me voor dat twintigers uitermate blij kunnen zijn met een plaat als deze, als ze uit Covid mogen ontwaken en zich opnieuw mogen uitleven zonder dat de mondmaskerpolitie op hun schouders postvat.

(Dani Heyvaert)